Onze stichting begon ooit als Stichting Gehandicapten Medias Roemenië. Die naam zegt het al, doel was het helpen van gehandicapte medemensen in en rond de stad Medias, een stad met ca. 85.000 inwoners in het hartje van Roemenië. Een stichting, opgericht door Bredanaar Hans Cohnen die daar vanaf de jaren '90 enorm goed werk in Roemenië verrichte.

Maar Hans verhuisde naar Spanje en zijn Bredase achterban werd zo door de crisis geraakt dat ze afhaakten. Eind van het liedje is dat ondergetekende wegens geldgebrek ons tehuis moest sluiten en zijn vrijwilligerswerk in Roemenië voor de stichting na 17 jaar moest stopzetten.

Wat nu? We hebben een prachtig mooi groot pand, twee verdiepingen, 12 grote slaapkamers boven, vergaderzalen en professionele ruimten beneden, alles goed geïsoleerd met kunststof kozijnen en thermopane glas, een groot dubbel uitgevoerd verwarmingssysteem, maar geen dubbeltje om de zaak nog te kunnen runnen.

De stichting veranderde van naam en verhuisde naar Nijmegen in de hoop dat we er een echte Nijmeegse stichting van kunnen maken. Nieuwe leden en ondersteuners, een achterban die enthousiast mee wil denken en doen om ons werk nieuw leven in te blazen. Want we willen blijven opkomen voor de allerzwaksten in de Roemeense samenleving. Maar de manier waarop kan nog helemaal nieuw ingevuld worden.

Het begon in de vroege jaren '90 met hulptransporten en het laten overkomen van jonge mensen naar ons land om hen onze democratische structuren te laten zien zoals het bijwonen van verkiezingen. In de laatste jaren van de vorige eeuw werd steeds meer gerichte hulp geboden. De grootscheepse verbouwing van een tehuis voor jongens met een verstandelijke beperking en later ook het helpen bestrijden van misbruik en mishandelingen in een vergelijkbaar meisjestehuis. In 2002 sloot dat tehuis haar poorten en meenden wij dat ons werk in elk geval daar erop zat.

Maar al snel bleek dat de wat oudere meisjes successievelijk op straat werden gezet. Zowel direct als via anderen wendden ze zich tot ons voor hulp. Met enorm veel moeite lukte het ons een veilig onderdak voor hen te creëren. De moed daartoe hadden we doordat we zowel in Nederland als van de Roemeense overheid fikse financiële toezeggingen kregen. Toezeggingen die helaas nooit zijn ingelost. maar het tehuis stond er en bood onderdak! Geen van 'onze meiden" hoefde meer in ijs en sneeuw onder een geparkeerde vrachtwagen te slapen of in handen van criminelen te vallen.